Ken je de wet van Muphry? Ja lees nog even goed. Dus niet die van Murphy. De wet van Muphry zegt dat zodra je iemand wijst op spelfouten, jijzelf direct ook een spelfout maakt. Niemand is zonder fouten is mijn conclusie. En dat is helemaal niet erg. Oei wat ik zeg nou.

Ik durf eindelijk toe te geven dat ik fouten maak in mijn werk. Spelfouten, ja ik ook zeg ik met rode wangen. Of af en toe de plank helemaal mis sla omdat ik de inhoud nog niet goed begrijp.

Lekker spannend

Of ik doe bewust niet aan de vraag van de opdrachtgever omdat ik denk dat hij of zij met een andersoortige tekst een beter effect bereikt. Juist bewust niet aan verwachtingen voldoen. Lekker spannend en eigenwijs.

En tja die fouten komen regelrecht terug natuurlijk. Wat dan? Direct aanpassen? Soms wel, zoals die spelfouten. En soms niet, als ik meen dat een organisatie beter af is met wat ik denk dat beter is voor hun klanten. Dan wordt het onderhandelen en overtuigen. Soms een beetje meebewegen en denken: volgende keer weer meer klantgericht. Bijvoorbeeld.

Is het belangrijk dan? 

En toch en toch, het doet een beetje pijn om toe te geven dat ik fouten maak. Bang zijn om fouten toe te geven heeft te maken met perfectionisme, het 100% goed willen doen. Maar kan dat wel? Wat is goed eigenlijk? En is het belangrijk?

Iedereen maakt fouten zegt het cliché. Ook de dokter, de loodgieter, de banken-CEO maar die mag dan weer vertrekken met een leuke gouden handdruk 😉

Maak maar fouten

Fouten maken moet is mijn advies. Omdat je ervan leert. Omdat je een mens bent die fouten maakt. Omdat niemand perfect is. Omdat het je scherp houdt. En omdat het helemaal niet erg is af en toe.

Durf jij een fout te maken of toe te geven?
Laat het me weten hieronder